HEEFT U STOUTE KINDEREN IN DE KLAS JUFFROUW!?

Hallo mensjens!

Fijn dat je weer de tijd wilt nemen om mijn weekoverzicht te lezen. De laatste dagen ben ik bezig met voorbereidingen voor mijn vertrek, rapporten afronden, de show van onze school voorbereiden, de kinderen vertellen dat ik vertrek en natuurlijk Sinterklaas vieren!

Inmiddels begint de tijd aardig te tikken en realiseer ik me elke dag meer dat mijn tijd op Aruba niet lang meer duurt. Die realisatie zorgt er natuurlijk voor dat ik in een soort rollercoaster van emoties zit. Aan de ene kant verheug ik me heel erg op weer terug zijn in NL om familie en vrienden weer te zien, maar aan de andere kant besef ik me dat Aruba ook echt een plekje in mijn hart heeft gekregen en dat ik het heel erg ga missen.

Ik had vorige week een kijkster gehad voor mijn auto. De eerste keer dat ze kwam kijken was ze onwijs enthousiast, maar een paar dagen later kwam een monteur kijken en die vond het uiterlijk van de auto niet zo mooi en daardoor de vraagprijs te hoog. Enfin, paar dagen later koos zij er voor om het niet te doen.

Dus, opnieuw de auto online zetten en contact opnemen met mensen. Via facebook, dus geen idee wat voor mensen je aantreft in reallife. Ik dacht een vrouw van in de 40 te hebben gesproken, maar toen ze kwam kijken bleek het een studente te zijn van 20 ofzo. Dat is even vreemd! Ik hoop dat ik binnenkort de auto verkopen kan. Weer een zorg minder.

Wat ik zo aandoenlijk vind op Aruba, is dat alle rotondes in december worden gedecoreerd. Hier is bijvoorbeeld een rotonde met extreem grote kerstballen. Haha! Hoe leuk is dat! Vrijwel elke rotonde heeft een unieke versiering. Supertof om te zien. Aan dit soort dingen kun je echt merken welke invloed Amerika heeft op het eiland. Kerstmis is hot and happening.

Deze week heb ik de rapportgesprekken gehad. De bedoeling is dan natuurlijk dat je klas er ook representatief uitziet. Niet alleen voor de ouders vind ik dat leuk, maar ook voor mezelf. De werkjes allemaal mooi ophangen. En kinderen die supertrots dan hun eigen werkje aanwijzen en aan hun klasgenootjes uitleggen dat zij dat gemaakt hebben. 
De oudergesprekken vond ik best een uitdaging. Voor 30 kinderen kreeg ik 1,5u de tijd. Oftewel, drie minuten per ouder. Normaal is 10 minuten. 3 minuten!? HOE DAN!?

Voordat de gesprekken plaats konden vinden vertelde mijn directrice me echter dat ze het gepast zou vinden als ik dan ook meteen de ouders zou vertellen over mijn vertrek en dat de nieuwe juffrouw ook bij de gesprekken zou zitten. "SHIT!", dacht ik. Eigenlijk wilde ik namelijk Sinterklaas afwachten, en daarna pas de kinderen vertellen dat ik weg zou gaan.

Dus donderdagochtend het moment wat ik nog uit wilde stellen. "Luister jongens en meisjes, ik moet jullie iets vertellen, ik ga in december weer terug naar Nederland en daarna krijgen jullie een nieuwe juffrouw". "NEEEEEEEEEEEEEE!! NOOOOOOOOOOO!!! JUFFROUW WHYYYYYYY!". Op dat moment brak er iets in mij en kwam opeens alle stress van de laatste tijd vrij en begon ik me een partij te huilen joh! Ook kinderen in de klas moesten huilen. Echt een heel emotioneel moment. Heel moeilijk, maar nu ik het verteld heb voel ik me wel veel vrijer om grapjes te maken en gewoon echt te genieten van de tijd die ik nog met deze kindjes heb. Ik krijg ook veel knuffels sindsdien haha! En tekeningen. 

Terug naar de ouderavond. Zoals het Arubanen betaamt kwamen veel ouders op een compleet ander tijdstip dan ik ze had uitgenodigd. Snel het rapport doornemen, eventuele vragen antwoorden, en uitleggen dat ik wegga in december en Annemayke mijn plek overneemt. Vrij veel ouders vertelden me dat hun kind erg verdrietig was of zelfs moesten huilen dat ik wegga. Zo sneu om te horen! Nooit gedacht dat de kinderen zo gehecht aan me waren geraakt. 

Het eindresultaat van ons gezamenlijke kunstwerk. Tekening gemaakt door moi, geverfd door de leerlingen. Gelijk de Sinterklaassfeer te pakken. Maar ja, dit kunnen de kinderen natuurlijk niet meenemen naar huis. Dus nog even een knutselopdracht voor de kinderen zelf.

Dat vlechten was nog een flinke uitdaging voor de kinderen! De stroken werden mede-mogelijk gemaakt door mijn stiefmoeder, die zo lief was om vorig jaar allemaal knutselspullen te scoren bij de Aa-Cee-Tion. 

Op vrijdag mochten de kinderen een Sinterklaas-shirt aantrekken. Hoe leuk! Op dit shirt een Sinterklaas met zonnebril! Hahaha! En die lach van dit kereltje, heerlijk toch. 

Dit meidje speelde verstoppertje achter haar kunstwerk. Op haar shirt staat 'bon bini Sinterklaas', wat betekent 'welkom Sinterklaas'. Zo schattig! En palmboompjes en een Arubaans strand. Zo tof. Eigenlijk had ik dit shirt van haar moeten jatten.... gewoon compleet willekeurig straf geven en zeggen: "VOOR STRAF GEEF JE JE SHIRT AAN MIJ!!!!!". Mehhhh ;-) toch maar niet. 

Dit hoofd is toch priceless!? Zwarte Piet kwam naar me toe, en vroeg me welk kind er stout was. Omdat dit jochie nogal een kletskous is, koos ik hem uit. Maar zo te zien maakte Piet niet echt indruk op hem haha. 

Pietje met roze wenkbrauwen kwam even de klas binnenstormen terwijl we lekker Happy Hour hadden in de klas.

Na school bleef ik nog achter met een paar kinderen die meedoen met de show die we komende week hebben, ter viering van ons 100-jarig bestaan! Camera neerknallen en foto's maken maar!

Er kwamen steeds meer kinderen bij! Haha. Het zijn zulke schatjes. 

Voor de show hadden we afgelopen zondag een koffiemorgen om geld op te brengen voor het maken van de show. Sint en piet waren ook van de partij! En hier zijn kinderen echt zo gespannen om in de buurt te komen van ze! Ze geloven ook echt dat hij een boeman is die ze daadwerkelijk mee naar Spanje gaat nemen, als ze stout zijn.  

Deze piet is op de hoogte van de laatste trends met zijn ombre lips! 

Goed, voorlopig ga ik nog zo veel mogelijk genieten van de stranden hier en zal ik mezelf zoveel mogelijk voorbereiden op mijn terugreis naar Nederland. Komende week is mijn laatste volledige week. HOE RAAR!? Uitschrijven bij de gemeente, verzekeringen opzeggen, dat soort ongein, hopelijk een definitieve koper vinden voor mijn auto. 
Ik hoop dat de zon zich wat meer gaat laten zien de komende dagen en ik nog regelmatig naar het strand kan. Zoveel mogelijk zonnestraaltjes pakken voordat ik het typische winterweer van NL ga trotseren. 

Tot schrijfs!
-XXX- Lucienne

LucyLu in Aruba - Laatste weekjes - Sinterklaas en Beach Tennis

Well hellooooooo! Lief dat je mijn blog komt lezen.

De afgelopen dagen ben ik behoorlijk druk geweest met rapporten, dingen regelen voor mijn vertrek en proberen te genieten van het eiland wanneer het kon. Dat lukte onder andere tijdens de intocht van Sinterklaas en het Sexy Beach Tennis Aruba.

De intocht van Sinterklaas was echt heel erg leuk om mee te maken. De Sinterklaas wordt gespeeld door de directeur van mijn oude school. Zoals je kunt zien op de foto maken ze de pieten hier echt pikzwart, en gelukkig wordt daar geen grote discussie van gemaakt.

Sommige Pieten dragen zelfs Ichiban, lipstick for men. Ken je dit fragment niet uit FRIENDS, dan moet je even onderstaande video bekijken.

Op een gegeven moment zag ik zelfs een Piet met kleurlenzen in. Helderblauwe kleurlenzen, I might add. En hij keek een klein kindje aan met zijn ogen wijd open. Doodsangsten. Ik zweer het.

Zo leuk om al die kinderen zo blij te zien. En alle volwassenen met hun smartphones paraat om ALLES, letterlijk ALLES vast te leggen. Maar zoals elke leerkracht weet, de Sinterklaastijd neemt ook veel onrust met zich mee. Kinderen zijn onrustiger dan normaal, druk, ruziemakend, allemaal door de spanning. Want ja, Sinterklaas en zijn pietermannen houden je altijd en overal in de gaten.
Hier op Aruba zijn kinderen echt bang. Heel bang. Ze krijgen zelfs de roe, letterlijk.
Dus leuk kinderfeest joh!!! Hahaha. Lekker oldschool.

Na het Sinterklaasfestijn besloot ik lekker naar het strand te gaan. Naar het witte strand. Met de azuurblauwe zee. Op momenten als dit denk ik direct: "waarom ging ik ook al weer weg hier???", maar ja. Hoewel het natuurlijk heerlijk is, en het nooit went, komt er een moment in je leven dat je prioriteiten gaat stellen.

Zomaar altijd denken dat blonde beenharen geen big deal zijn. 

Omdat ik van Anita een onderwatercamera te leen heb, besloot ik dat het tijd was om deze uit te testen. Er stond alleen echt idioot veel wind. Ook waren er heeeeeeeel veel golven. Oftewel, een stroming waar je niet goed van werd (zeker niet als je verkouden bent). Vasthouden aan de stenen, anders werd je meegesleurd door de stroming.
De vissen konden het ook niet aan, en ketsten zo tegen me kop. Zodoende ontstond bovenstaande foto, hahaha!

Een ander weekend kwam ik bij het snorkelen deze langwerpige trompetvissen (?) tegen. Die beesten zijn zeker een meter lang, en geloof me, je schrikt wel even als zoiets in je buurt komt zwemmen! Steve Irwin flashbacks, iets met "this animal is harmless!", en dan tien seconden later je arm die afgerukt wordt. Zo'n idee. En dan een paar tellen later zwemmen de vissen gewoon weg.

"Who's crazy nooooow?!"

Maar goed. Dat Sinterklaas in het land is, betekent natuurlijk ook dat je daar in de klas iets van terug moet zien. Ik kwam op het idee om zijn stoomboot heel groot te tekenen. 
Ik heb ongeveer 6 jaar terug de Nachtwacht getekend op 6 grote vellen, daarna kinderen verf gegeven, per groepjes een vel verven, en BAM! Gezamenlijk kunstwerk.
Dat wilde ik deze week nog een keer doen, maar dan met de stoomboot van Sinterklaas.

Tadaaaaaaaaah!

Ook zo'n ding dat elke leerkracht volgens mij maakt. "versier een hand!"

Andere knutselopdracht: tekening maken, op de lijnen lijm. Laten drogen. Daarna aluminiumfolie erover en met stift kleuren. De kinderen vinden het zo leuk! Ze zijn zo geconcentreerd aan het werk. Lovin' it! <3

Speaking of art. Bij de Starbucks hingen deze kunstwerken, compleet gemaakt van driftwood. Ik vond het wel heel tof eigenlijk!

Dit beest heb ik daadwerkelijk een keer onder water gezien. Zo eng!!

Afgelopen week was Sexy Beach Tennis Tournament op Aruba. Een week lang beachtenniswedstrijden. De beste beachtennisers van de wereld waren er, om te laten zien hoe goed ze waren. Net als vorig jaar ben ik ook een paar keer gaan kijken. Best heel tof hoor! Respect voor die gasten die vol in het zand duiken om een bal te kaatsen. 

Deze week besloot ik maar om vast mijn auto te koop te zetten. Op Aruba schijnt het traditie te zijn om zo laat mogelijk je auto pas te koop te zetten, omdat mensen het liefst per direct de auto willen hebben. En echt, warempel! Nog geen dag online, en al allemaal mensen die een bod deden of zeiden: "Please can I buy your car, i will pay you 2000 florin deposit tomorrow!!!", like what?? Je hebt mijn auto nog niet eens gezien?? Auto's op Aruba zijn trouwens heel duur. Voor een goede betaal je minstens 5000 gulden. 

Inmiddels is iemand bij mijn auto komen kijken en ze was heel enthousiast! Ze wil alleen een monteur er naar laten kijken (logisch met al die verrotte auto's hier op de weg). Ik maak me daar niet zo'n zorgen om, want de auto is altijd goed onderhouden. Dus, met een beetje mazzel kan ik dat van m'n to-do-list afstrepen deze week.

En dan was dat het wel weer. Komende weken vieren we op school het 100-jarig bestaan, dus we oefenen veel met dansen in de klas (hoe leuk!). Sinterklaas en kerst komt er aan... Nog maar drie weken en dan zit ik in het vliegtuig naar NL. Zo'n vreemd idee!! Maar het voelt goed. 

Gelukkig heb ik m'n videocompilaties nog om terug te kijken, ter herinnering.

Tot schrijfs!
-xxx- Lucienne

Chillen in Le Hamaca

Kerstcadeautjes uitpakken, kinderboekenweek, vogeltjes redden en terug naar NL?!

Hallo allemaal,

Bij deze weer een nieuw weekoverzicht. Excuses voor de vertraging, maar ik voel me sinds zaterdag al niet zo lekker dus vandaar. Vandaag voel ik me eindelijk weer enigszins fit AT LAST.

Afgelopen week hebben we in de klas de kinderboekenweek gevierd. Het was een groot succes. De kinderen waren heel erg enthousiast over alle proefjes die we in de klas hebben gedaan. Zo leuk om te zien! Ik heb een video gemaakt van de hele week. 

In de klas hebben we veel proefjes gedaan. Onder andere deze proef met kleurstoffen. Welke kleur komt er uit in het midden? De kinderen waren supergefascineerd.

Alles wat je nodig hebt is wat cups, kleurstof, water en keukenpapier. En wat je er voor terug krijgt is echt niet normaal. Kinderen waren zoooo blij dat ze mochten roeren in die cup om de kleurstof goed met het water te mengen. Dat zulke kleine dingen ze al zo blij kunnen maken is echt zo leuk. Volwassen worden haalt echt de magie van het leven weg eigenlijk.

Onze belangrijkste proef deze week, was een ei op azijn. Wat gebeurt daar mee? Nou, allereerst gaan er allemaal witte bubbeltjes om het ei zitten. De volgende dag zie je bruin spul drijven aan de bovenkant en een dag of 2 later zie je dat de schil is opgelost. Als je voorzichtig bent, kun je zelfs het ei laten stuiteren. Of dat mijn klas ook gelukt is, zie je aan het einde van de video ;-)

De Skittles-proef werd ook vol fascinatie uitgevoerd. De kinderen keken er naar alsof elk moment eentje kon ontploffen haha. Zo slim als ze waren, draaiden ze (uit zichzelf!) na een poosje het skittlesnoepje om, zodat ook de kleurstof van de bovenkant zich kon mengen met het water. Leuk!

We deden ook een proef met twee ballonnen, twee rietjes en twee touwtjes. De jongens tegen de meisjes, natúúrlijk. Aftellen, knijper loslaten, en zien welke ballon er als eerste finisht. Een potje fanatiek dat de kinderen waren! Echt te gek. Arubaans temperament.

Donderdag kregen wij een schrijfster in de klas van Arubaanse bodem: Liliana van Braamskamp - Erasmus. Een erg aardige, charismatische vrouw! Ze ging rappen en deed interactieve dingen met de kinderen tijdens het voorlezen. Ze vonden het heel leuk om naar haar te luisteren, en ik had het ongetwijfeld ook heel interessant gevonden als ik iets beter Papiaments sprak. Met de nadruk op iéts beter ;-).

Vrijdag de presentatie van alle klassen. "Trek rare kleren aan! Of als je die niet hebt, dan zwart/witte kleren". Vrij veel kinderen hadden de opdracht begrepen :-)  

Klas 1 laat hun weekproject zien. Leerzaam! 

Professor Groovy en Professor Barbie.

Al met al een aardig drukke week! Deze week heb ik na schooltijd mijn vriendin Anita een plezier gedaan. Ze kreeg een jaar geleden, toen ze nog op Aruba woonde, een bericht van haar moeder dat ze voor kerst een leuk pakket zou krijgen. Nou, super! Dus zij wachtte. En wachtte. En wachtte. Maanden gingen er voorbij, maar geen pakketje. PostNL gaf de schuld aan Aruba, Aruba zei dat het pakketje nog op Schiphol was. Anyhoo.

Een jaar later. Een briefje in de bus. Dat het pakketje van Anita opgehaald kon worden. EEN JAAR LATER! Dus ik proberen dat pakje mee te krijgen, wat lukte. Eenmaal thuis zag ik dat er heel veel cadeautjes in zaten. "Wil je dat ik het open maak?", "Ja, doe maar". Dus nou, vol schuldgevoel zat ik daar. De pakjes open te maken.

Een van de pakjes deed me deugd: een onderwatercamera!! Die mag ik gebruiken tot ik terug naar Nederland ga. De mijne is namelijk dood verklaard door Pricemart. Geld teruggekregen. Het scherm was zogenaamd beschadigd door het water, maar iets zegt me dat de reparateur daar schuldig aan is. Hij had duidelijk de kier geprobeerd dicht te duwen, maar iets zegt me dat in dat proces het scherm werd vernaggeld. 

Ziehier twee foto's van het tankstation. Of beter, de pomp. "Waarom, Lu!?". Nou, de oplettende kijker heeft gezien dat hier voor 1 liter benzine de prijs van 1,68 gulden betaald dient te worden. Ja, je leest het goed. Voor 50 gulden kan ik bijna 30 liter benzine krijgen. Dus dat is omgerekend nog minder dan een euro voor een liter. Nederlands is echt een rotkees met al die belasting en accijns. 

Na een drukke schoolweek besloot ik dat het tijd was om het even rustig aan te doen. Niet wetende dat ik dat weekend moeder zou worden. Nee, niet ongewenst zwanger (niet dat ik weet tenminste). Een vogeltje. Een heel klein vogeltje. Kijk nou hoe CUTE!

Deze meneer was vermoedelijk met zijn broer het nest uitgevlogen, maar dit is niet helemaal goed gegaan, en vervolgens zaten ze piepend om zich heen te kijken. 
Zodra ik in de buurt kwam, kwamen papa en mama Vogel snel om me heen vliegen. "LAAT ONZE KINDEREN MET RUST SLOME!!!!", beeldde ik me in dat ze getjirpt móeten hebben. 

Na een tijdje rondkijken in alle bomen om me heen, merkte ik dit nestje op. Hier zaten echter al twee vogeltjes in, een stukje jonger dan Kwek en Kwak die ik eerder vond.
Niet helemaal vastberaden over welke stap ik nu moest nemen, besloot ik maar dat ik Moeder Natuur haar werk moest laten doen. Een dag later waren Kwik en Kwak spoorloos, dus dat zit wel snor denk ik.

En dan nu het belangrijkste onderwerp van deze blogpost. Mijn vertrek naar Nederland.
"Maak je het jaar niet af!?", hoor ik je vragen. "Waarom zou je het Bounty-eiland om willen ruilen voor Nederland!??". Nou, dat zal ik je even uit gaan leggen.

Vorig jaar Aruba was voor mij een heel leerzaam jaar. Leerzaam, omdat ik veel over mezelf heb geleerd maar ook over wie ik ben als lerares. Het was een zwaar jaar in San Nicolas. Mijn zelfvertrouwen als leerkracht is aardig beschadigd geraakt daar. Een klas met kinderen die niet willen leren, maar elke dag ruzie met elkaar maken en heel slecht Nederlands spraken. Na dit jaar kon ik twee dingen doen: een andere school uitproberen, of terug naar NL.
Ik wilde per sé een nieuwe klas proberen. Terugkeer naar Nederland zou echter betekenen dat ik zeer waarschijnlijk weer in de horeca zou belanden. Dus: nog een jaar Aruba, lesgeven op een nieuwe school.

De eerste weken terug op Aruba waren vreemd. Mijn goede vriendin Anita was er niet meer (terug naar NL). Mijn relatie met Jay-Z bevond zich op losse schroeven (om redenen die ik niet via social media bekend zal maken).
Echter. Mijn nieuwe klas was echt te gek. Helemaal geweldig. Ja, 30 leerlingen. Maar zoveel leuker om aan les te geven en bovendien een klas met airco en een smartboard!! Dat is als de gouden pot vinden onder aan de regenboog. In Aruba mag je echt in je handen knijpen als je dat treft. En ook nog kinderen zonder extreme gedragsproblemen. JACKPOT.

Maar. Ondanks dat ik qua school de jackpot had gewonnen (met een fijne directrice en leuke collega's), voelde ik me heel erg eenzaam op Aruba. Ik sliep elke nacht slecht (werd meerdere keren per nacht wakker). Ik had geen honger. Ben best wat afgevallen sinds ik terug ben. Er was ook veel aangekomen vorig jaar met al die cocktails en frisdranken, maar desalniettemin: dat ik niet gelukkig was, werd me wel duidelijk.

Na veel wikken en wegen besloot ik te solliciteren naar banen in Nederland. Er van uitgaande dat het zeer waarschijnlijk toch niets zou worden. Maar... het werd wel wat. Een school toonde interesse! En wilde zelfs via Skype of Facetime het sollicitatiegesprek met me houden.

Dus zo geschiede. Twee weken geleden zat ik om half 7 's ochtends helemaal opgetut voor m'n iPad, geïnstalleerd zoals op bovenstaande foto. Stiekem een paar post-its op tafel geplakt met belangrijke woorden, die ik waarschijnlijk wel kon onthouden, maar toch. Niemand die het zou zien.

Gesprek gehad, en diezelfde avond hoorde ik nog: Lucienne, je stak er met kop en schouders bovenuit. Je hebt je heel sterk gepresenteerd! Vanaf januari mag je op onze school komen werken. 

Dus. Vanaf januari ben ik een fulltime leerkracht voor een groep 7 in Assendelft, en wie weet is er na dit schooljaar nog wel een plekje voor me vrij. 

Ik voel me een klein beetje als dit vogeltje. Niet zeker wat het leven me te bieden heeft, maar ik heb de keuze gemaakt om deze kans te grijpen en een half jaar les te geven in Nederland. Wie weet wat er daarna volgt?

Deze week hebben mijn collega's gehoord dat ik vertrek en ik heb officieel ontslag genomen bij SKOA. Mijn ticket is geboekt. Op 16 december vlieg ik weg van dit fantastische eiland. Wie weet of ik in de toekomst nog terugkeer, maar voor nu is het beter om het eiland te verlaten en te kijken hoe het me elders vergaat. 

Tot die tijd geniet ik nog met volle teugen van dit prachtige eiland en haar prachtige natuur. De azuurblauwe zee verveelt zeer zeker niet. 
In het weekend werd ik verkouden, inclusief keelpijn. Mij werd aangeraden naar het strand te gaan. "De warme lucht en het zoute water zijn goed voor je". Joe. 

Dillo en Kamillo.

Selfie met Anita's onderwatercamera. Een heel fijn cameraatje, als ik zo fraai mag zijn om die mening erover te vellen.

Het strandbezoek heeft mijn verkoudheid niet doen verdwijnen helaas. In tegendeel. Op maandag werd de verkoudheid hardcore en kon ik ook niet normaal meer praten. Dus ziekgemeld. Dinsdag naar de SVb (soort ARBO). Daar 2,5u gewacht in de koude airco voor een gesprekje van een minuut. "Kun je vrijdag weer werken denk je?", "Dat hoop ik wel ja", "Okee, dan schrijf ik dat op. Fijne dag nog en beterschap.".
Joedoeiiiii.

Nou, tot dusver mijn update. Deze week dus veel thuiszitten en proberen m'n laatste weekjes op Aruba goed te laten verlopen. De beslissing om naar Nederland te gaan heeft een last van mijn schouders gehaald, en ik merk dat het contact met de meiden om me heen nu veel makkelijker loopt. Dus die laatste weekjes gaan zeker wel goed komen.

Tot schrijfs!
-XXX- Lucienne

Juffrouw... eh... Professor Lucienne.